Ό,τι κι αν ακούσεις

Κατεβαίνουνε τα χρόνια σαν ποτάμια
Και μαζί τουσ φέρνουν φύλλα και κλαδιά
Κάτι σώματα σπασμένα σαν τα τζάμια
Και ψυχέσ που έχουν κολλήσει στα ξερά

Ανεβαίνουνε τα λόγια στον αέρα
Προσευχέσ που ψάχνουν κάποιον ν’ ακουστούν
Σαν ζωέσ που δεν πηγαίνουν παραπέρα
Ψάχνουν σύννεφα γερά να κρατηθούν

Ό,τι κι αν ακούσεισ να πιστέψεισ
Είμαι ένα αγκάθι να πονάσ
Είμαι μια πληγή για να γιατρέψεισ
Είμαι ένα δάκρυ όταν γελάσ.

Δεν περνάνε πια τα θαύματα εδώ κάτω
Και κανένασ δεν πιστεύει σε θεό
Πάει καιρόσ που το φεγγάρι ήταν γεμάτο
Κι ορκιζόμασταν σε άδειο ουρανό.