น้ำค้างตอนเช้า [mai then & now 1]

อยู่คนเดียว นอนมองดูฟ้าด้วยความสงสัย
ว่าทำไมคนเรา ถึงต้องมีความเหงา
ชีวิตก็ยากอยู่แล้ว ไม่เคยเป็นของเรา
ทุกครั้งยังมีเรื่องราว ที่มันซับซ้อนให้ทำมากมาย

แต่ละวัน วงจรชีวิตก็ดูซ้ำซ้ำ
ก็ต้องทำทำทำ และต้องทำต่อไป
บางครั้งเหมือนฉันไม่รู้ ว่าฉันจะทำเพื่อใคร
เหมือนฉันไม่มีจุดหมาย ที่ใจเฝ้าคอย

อยากรู้เหมือนกัน ว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไม ฉันจึงเหมือนดั่งคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก็น้อย
แต่ใจยังคอย จะเหงาทุกทีที่เผลอ

เบื่อความจริง รอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลย ที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า ที่ยังนอนละเมอ
แล้วแสงตะวัน ก็เผาให้แห้งไป

อยากรู้เหมือนกัน ว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไม ฉันจึงเหมือนดั่งคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก็น้อย
แต่ใจยังคอย จะเหงาทุกทีที่เผลอ

เบื่อความจริง รอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลย ที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า ที่ยังนอนละเมอ
แล้วแสงตะวัน ก็เผาให้แห้งไป
นี่หรือชีวิตของฉัน ที่ยังคงละเมอ
และแล้ววันหนึ่ง ชีวิตก็แห้งไป
และแล้ววันหนึ่ง ชีวิตก็แห้งไป