Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jörð í ringulreið elta
Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jǫrð í ringulreið elta er ulfs hnitbróðir hreyfir við landa heimi ok jǫtuns hals undum
Engin lǫng orð þarf að heyra til að sjá hvernig orðanna sannindi myrða von oss um friðsæld
Flóðs ásynja blóði var aðeins hjálparhella, Hliðskjalfar harri aðeins áhorfandi
Erlendir menn gáfu ráð ok voru drepnir af þeim sem við tǫldum vini En dalar éls askr verðr að dveljast þar sem hjarta salr er, þó hefndarhugr í gollor hǫll ǫskri eftir orrustu
Á þessum kǫldu dǫgum þarf stutt að fara til misgerðamanna
Svo við lituðum skítug gólf rauð aftr með stolti ok fljúgandi undafleinum ok hylltum ok glǫddum Sígtý
Sonr Þorsteins eystra missti hǫfuð!
Banda vinr, þér heilsum við á þessum blóðugu tímum ofsa ok ótta Megir þú dveljast, megir sjá
Blóð-Þorsteinn, til þín sendi ék þessi skilaboð
Þig mun dolgsvǫlu barma elta
Hve langt, hve djúpt skalt þú nú skríða í þínum svеrða sverrifǫrðr laufa tára ok bensævar ranna!
Sverða svip-Hlakkar, hjǫrgaldrs Njǫrðr, færðu storma, láttu hafsjó brjóta þеirra hús
Vilja bróðir, blástu Yggs ærum þínum geðveiki í brjóst
Megi fjandmenn oss blindast af þinni dalnauð ok heila borg
En úlfa gráðar eyðir sendi engin orð
Þǫglir dagar ok vikr fylgdu ok enn heyrðist ekkert svar
Aðeins vandar jǫtunn sagði sína hljóðlátu sǫgu ok kuldinn kom með hljóðlausar snjóflygsr á land oss
Vetrinn kom ok valtr, sviksamr friðr hvíslaði gegnum vindinn ok ǫldrnar
Óǫruggt fellr hǫfuð mitt niðr af óvissu um hvað muni gerast á þessum dǫgum tómsins