Við fundum nýtt heimili, langt burtu í vestrinu

Við fundum nýtt heimili
Langt burtu í vestrinu í djúpum gilum drekahǫfuðsins
Gil, sem hýsa líf milli hárra heima fjǫru þjóðar
Manna sjót er þann veg
Ǫnundarfjǫrðr
Vítt dreyfir þú þér á fótum bergjarla ok ert enn ekki hluti af þeim Eilífar, langar hendr, eilíf, há fjǫll
Jǫtunheima dolgferð býðr okkar velkomin
Útlæg frá ǫðrum sem voru kyrrir í suðrinu
Við reisum okkr nýjan legver milli krafta bergsalar banda
Gjalfra fjalfs bolmr hindra mannahamra afl ok halda því frá járninu
Við byggðum okkar hús en misstum mikið
Fé dó, vatn fraus ok vallbaugr breytist ekki
Tunglranns gramr litar huga okkar hér eftir
Þat gerðist hratt ok frostið hringsólar tún okkar ok við skelfum úr kulda ok hungri
Leiðin yfir hríðar setr til Vatnsfjarðar sem var eitt sinn full af lífi er hvít ok ekkert er í sporum hennar
Enginn kemr, enginn hjálpar
Við erum alein milli yfirvofandi hættna bjargs skjǫldunga ok djúpra bláfoldar skafla kalds dauða
Þungar Ægis dættr handsama lítinn viðarbát ok koma í vеg fyrir dauða fiskanna
Hungr neyðir okkr út á grimman sjóinn, en hvað er í еndalausri nótt bak við svartan þrumu tjalda harra?
Ekkert lifir ok þannig snúa bátarnir tómir aftr til sárísa stranda Vindrinn rífr burt alla von og frostið nagar
Roða vágs bróðir, bǫlvaðr veri þú!
Fé deyr ok menn farast í lǫngum nóttum án morgna
Vatns-Njǫrðr, hvenær kemr hjálp þín?
Hafra dróttinn, hvar eru kraftar þínir?