Sem lengsk vánar lopts ljósgimu hvarfs dregr nærri

Sem lengsk vánar lopts ljósgimu hvarfs dregr nærri, táintautar Týr ok blótmaðr búask til miðsvetrarblóts
En sem hǫrga her at komu á ósa rǫfi Goðs vinr hamrar at brandnóri
Er skjalda almr kennir síns dróttins vinar máls stýri eiskrar, hræva-Gautr rís upp frá ǫlknerri
Bróðir, undrar mik at sjá þik at blóti þessu en dalar éls askr veit allt um selskap þinn við þann dróttins vin sem fékk endi freistað á þrymseilar vǫ́ru
En sem goðsþræll stǫðvar Héðins byrr, vígslu njótr sjálfr hlaut þat banvæna hræ-ljóma hrím
Ærna mælir sá er æva þegir staðlausu stafi; Hraðmælt tunga, nema haldendr eigi, oft sér ógott of gelr
Fróðr þykkisk, sá er flótta tekr, gestr at gest hæðinn; veit-a gǫrla, sá er of verði glissir, þótt hann með grǫmum glami
Eski-askr dregr sinn morðrǫndul
Jafnvel þó Yggjar gǫtva runnr ok fylginautr dróttins hjarðar freistaði þess at stilla milli beggja dólga fangsbura án árangrs
Guðs játari neyðir morðteins meið til hólmgǫngu at lagar beinum sem manna sjót skal еigi saurga með reiðum Hugins drekka
Úr fjarska dísir bеg-gja bensævar ranna kveða ǫrlaga malmhríðar spá yfir jǫtna dólgs móðr
Bræðr munu berjask ok at bǫnum verðask
Fyrir Skǫgla borðs skelfihríðina birtisk kona Ægis blika, dóttir hjalpar meinstolpa ok freistar þess at afstýra Yggs gnýhreggi
En ǫrlǫg eru úflúin
Í mestu hvarfi heiðs hyrjar ráðask sy-nir Aðalsteins at hvor ǫðrum bruggnum almdrósar ísum í óðri nadda róðs innu
Eptir fáein hǫgg sker heiptar hvessir djúpt í hjaldrs slíðrs axlar meiði er hann sjálfr særðr at hugins hofi at bǫðvarðar þreytis randar mána valkyrju hlátrs
Svarðar strǫnd grípr í dýrðar vátts fjǫlnis hlið
En sem græðis glóða buri fellir guðs ǫ́rra styrjǫkul skersk víga mætis galdra smiðja ok mætti hann þar sárum bana í sára sogns mágrenni kulnaðs hlíðar þangs
Heit úlfs nótt vætir freðna járna þrumu rauða mjǫll
Saman moldarbúar skjǫgra um draughús inna réttlátu til veislu
Freyju hvarmþeyr lagði undan með jarðar þráðs undgerða alma frá ǫrlagaríkri Gnitaheiði
Sem sýrar grátr skilr við, birkikǫstr er lagðr at hólmhjarðar nagla, sem veitir Freyju tǫri úglaða kveðju