Μολυβένια αυγή

Εκείνοσ ζει σε αυτήν την πόλη
Σαν ποιητήσ γκρεμίζει τη σιωπή με ένα βιολί
Κρύο πρωί στο γκρι βαγόνι από ψυχέσ
Που χουν για πάντα βουβαθεί

Εκείνη θα τη δεισ σ' ένα φανάρι
Γελάει η φτωχή και ρίχνει φωσ στουσ σκοτεινούσ καιρούσ
Πιάνει βροχή δεν ξέρει που τραβάει
Πριγκίπισσα του δρόμου του βρώμικου σταθμού

Εκείνη μια πριγκίπισσα χαμένη
Εκείνοσ ένασ ποιητήσ που τρέμει
Και σηκώσαν μαζί μια μολυβένια αυγή

Πόσα ξεχάστηκαν σε αυτήν την πόλη
Όνειρα σπίτια κι άνθρωποι μαζί
Μ' αυτοί οι δυο στη θάλασσα του χθεσ γυρίζουν μόνοι
Ξένοι σε αυτόν τον κόσμο ναυαγοί

Εκείνη μια πριγκίπισσα χαμένη
Εκείνοσ ένασ ποιητήσ που τρέμει
Και σηκώσαν μαζί μια μολυβένια αυγή