Αντέλμα

Σούρουπο φτάνω στην αντέλμα με πλοίο μακρινό
Κι ο ναύτησ στην ταβέρνα
Θυμίζει έναν αδελφό που χάθηκε μόνοσ
Γνωστοί απ' το στρατό
Πιο κάτω τρέχει ένα κορίτσι' πωσ μοιάζει στη ζωή που
Απ' έρωτα είχε φύγει για πάντα ένα πρωί

Σούρουπο φτάνω στην αντέλμα την πόλη των νεκρών

Στουσ δρόμουσ πρόσωπα κοιτάζω και φαίνονται γνωστά
Ο δάσκαλοσ τησ έκτησ μ' ελάχιστα μαλλιά
Φιλάει την κυρα σοφία ξανά
Όλοι με ξέρουν στην αντέλμα με σφίγγουν μου γελούν
Τα παγωμένα χέρια τουσ με πνίγουν μ' αγαπούν

Σούρουπο τρέχω στην αντέλμα την πόλη των νεκρών

Σκέφτομαι τώρα στην αντέλμα πωσ είναι πια πολλοί
Οι φίλοι που 'χω χάσει και λίγοι οι ζωντανοί
Τα χρόνια περνούν
Κι όλοι μόνοι τουσ φεύγουν
Ίσωσ να χάνω το μυαλό μου ή πέθανα κι εγώ
Μα το 'χω για καημό μου εσένανε να δω

Σούρουπο ψάχνω στην αντέλμα την πόλη των νεκρών