Του χρόνου η αιώρα

Σαν νά 'ταν σήμερα το χτεσ
Και αύριο το τώρα
Έτσι βουβά λικνίζεται
Του χρόνου η αιώρα

Στέκω στο σύνορο μπροστά
Που νύχτα δεν διαβαίνεισ
Γιατί ξυπνούν φωνέσ του χτεσ
Που δεν καταλαβαίνεισ

Δεν έχει νόημα να ζητάσ
Στο σύννεφο μην κλάψει
Στον ήλιο μη φιλήσει τη σκιά
Στον άνεμο μην τρέξει

Ήταν εχθέσ ήταν μετά
Ή μήπωσ είναι τώρα
Όταν το σύννεφο έκλαιγε
Κι ο άνεμοσ χυμούσε
Όταν ο ήλιοσ φίλαγε
Σκιά π' αναριγούσε

Εύχομαι να 'μαι έτοιμοσ
Όταν θα έρθει η ώρα
Για να διαβώ το σύνορο
Να σπρώξω την αιώρα

Κι ασ σηκωθεί ο άνεμοσ
Το σύννεφο ασ κλάψει
Φτάνει ο ήλιοσ να φιλήσει τη σκιά
Η μνήμη να φωνάξει