I Vera

Καθόμουνα στον καφενέ αμάν αμάν
Κι έβλεπα τα μανάρια
Να περπατούν καμαρωτά αμάν αμάν
Και να μοσχοβολάνε

Κι όσο το μάτι θόλωνε
Η βέρα που φορούσε
Γαντζώνονταν στο δάχτυλο
Και τον πετροβολούσε

Μέταλλο σε βαρέθηκα αμάν αμάν
Βάρυνεσ με τα χρόνια
Σε βγάζω από πάνω μου αμάν αμάν
Και σε πετώ στο κύμα

Περνούσε ψάρι νηστικό
Και άρπαξε τη βέρα
Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσόσ
Άκου φτωχό και μένα

Το ψάρι ήταν άτυχο βρ' αμάν αμάν
Έπεσε σε τηγάνι
Και βρέθηκε στο πιάτο μου αμάν αμάν
Ένα σαββάτο βράδυ

Τ' ανοίγει με τα χέρια του
Και βρίσκει το μπελά του
Πετιέται η βέρα κι έρχεται
Ξανά στα δάχτυλά του