Οι φίλοι

Θα σε πήρε ο άνεμοσ το κύμα
Κι έχει μείνει απότομα τι κρίμα
Στησ καρδιάσ το στερέωμα μια μικρή μαύρη τρύπα
Και μια μέρα το ένιωσα κι από μέσα μου είπα

Οι φίλοι δε χάνονται μονάχα κοιμούνται
Τι όνειρα βλέπουν και όλο ξεχνιούνται
Το πείσμα μασ πάντοτε θα βγαίνει χαμένο
Στου χρόνου το άπλωμα που σε περιμένω

Κι αν πορεύομαι κάνοντασ το δικό μου
Μοιάζω τόσο θεούλη μου στο διπλανό μου
Ενώ μέσα μου παίζεται το μεγάλο παιχνίδι
Στησ καρδιάσ το δικαίωμα για να γίνει στολίδι

Αν γινόταν να πήγαιναν όλα πίσω
Πριν ραγίσει η φιλία μασ τότε ίσωσ
Και 'γω πια να μην ήξερα πώσ και πού να γυρίσω
Τησ καρδιάσ το ξεδίπλωμα δε μαζεύεται πίσω