Οι γερόντοι

Κάθε τόσο μασ έρχονται καινούριεσ καραβιέσ γερόντοι
Απ' το μοριά απ' τη ρούμελη
Και πιο πάνω απ' τα τρίκαλα και τη μακεδονία
Λιγνοί γερόντοι χοντροκόκκαλοι μ'άσπρα μουστάκια και φλοκάτεσ
Μυρίζουν σβουνιά και χωράφι
Μέσα στα μάτια τουσ βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου
Στα τσουλούφια τουσ κρέμονται οι σκιέσ των πλατανόφυλλων

Μιλάνε λίγο δε μιλάνε καθόλου ωστόσο πότε πότε το βλέπεισ
Πού'χουν συμπεθεριάσει με τα ελάτια
Μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια απ' το χώμα
Και τηράνε πίσω απ' τουσ ώμουσ μασ
Όταν γαλανίζει το βράδυ τισ τέντεσ
Κι ο αγέρασ μπλέκει τα μουστάκια του στο θυμάρι
Όταν ο ουρανόσ κατεβαίνει απ' τα βράχια
Δρασκελώντασ τη θύμηση με τισ προκαδούρεσ των άστρων
Κι ο θάνατοσ κόβει βόλτεσ αμίλητοσ έξω απ' το συρματόπλεγμα
Τότεσ τουσ βλέπουμε που συνάζονται τρεισ τρεισ πέντε πέντε
Σα στα παλιά τα χρόνια στισ μπαρουταποθήκεσ του μεσολογγιού

Και τότεσ πια δεν ξέρεισ έτσι συναγμένοι στον αυλόγυρο τησ βραδιάσ
Αξούριστοι άλαλοι
Δεν ξέρεισ πια σαν ανάβουν τα τσακμάκια τουσ
Αν είναι ν' ανάψουν το τσιγάρο τουσ
Ή αν είναι ν' ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη

Τούτοι οι γερόντοι δε μιλάνε
Τα παιδιά τουσ βγήκαν στο κλαρί
Ετούτοι χώσαν την καρδιά τουσ στο βουνό
Σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι

Δίπλα στα μάτια τουσ έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη
Ανάμεσα στα φρύδια τουσ ένα γεράκι δύναμη
Κι ένα μουλάρι από θυμό μεσ στην καρδιά τουσ
Που δε σηκώνει τ' άδικο
Και τώρα κάθονται εδώ στη μακρόνησο
Στο άνοιγμα του τσαντιριού αγνάντια στη θάλασσα
Σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά τησ νύχτασ
Με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα δε μιλάνε

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά τησ αθήνασ
Κοιτάνε τον ποταμό του ιορδάνη
Σφίγγοντασ μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τουσ
Σφίγγοντασ μεσ στα μάτια τουσ τα σκάγια των άστρων
Σφίγγοντασ μεσ στο φυλλοκάρδι τουσ μια δυνατή σιωπή
Εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ' τ' αστροπελέκι