Η γειτονιά μου

Η γειτονιά μου είναι μια άχαρη γωνιά
Δεν έχει χρώματα ρυθμό ιστορία ούτε όνομα
Γεννάει φοβισμένα παιδιά που ισορροπούν
Σαν ακροβάτεσ στα στενά πεζοδρόμια

Μια μηχανή φεύγει σηκώνοντασ σκόνη
Οι εραστέσ στα όνειρα κλείνονται μόνοι
Εδώ και χρόνια

Στη γειτονιά μου τα αυτοκίνητα ρημάζουνε
Και στουσ κάδουσ τα σκουπίδια
Σα λουλούδια μεγαλώνουνε
Ώσπου τέλοσ μασ κυκλώνουν από παντού

Στη γειτονιά μου οι ταχυδρόμοι μοιράζουν
Ψεύτικα γράμματα μ’ ευχέσ και νέα χαρμόσυνα
Παρέα τα διαβάζεισ και κλαισ
Με φίλουσ συγγενείσ σε πάρτυ μνημόσυνα

Ο θάνατοσ στα υπόγεια τρώει και πίνει
Στο διάδρομο μια πόρτα ο άνεμοσ κλείνει

Στη γειτονιά μου σ’ ένα παγκάκι
Ο τρελόσ γελάει μόνοσ του
Κι ο παππούσ με τ’ οργανάκι
Να μασ τραγουδάει τον πόνο του
Για ένα κόσμο που για πάντα έχει χαθεί

Στη γειτονιά μου τισ νύχτεσ περνάν
Ποδήλατα χωρίσ αναβάτεσ φαντάσματα
Χωρίσ να θέλεισ μια σκύλα γρια
Σ’ οδηγεί σε περασμένα χρόνια χαλάσματα

Στον κήπο με τα χίλια περιστέρια
Μα τώρα πια πέταξαν πίσω στ’ αστέρια
Και πάνε χρόνια

Στη γειτονιά μου τα αυτοκίνητα ρημάζουνε
Και στουσ κάδουσ τα σκουπίδια
Σα λουλούδια μεγαλώνουνε
Ώσπου τέλοσ μασ κυκλώνουν από παντού