Η μπαλάντα του Ήλιου και της Σελήνης

Θα ‘θελα να σασ διηγηθώ μια αρχαία ιστορία
Για κάποιο λόγο σασ καλώ να γίνει αφορμή
Όχι για τίποτα ήρωεσ που φάγαν τα θηρία
Μα κάτι απλό και πλούσιο μαζί

Είναι ιστορία έρωτα και μανιασμένου πάθουσ
Τέτοιου που δεν εγνώρισε η ανθρώπινη φυλή
Μα το παράφορο αίσθημα μέγα θεωρείται λάθοσ
Αν δεν το συνοδεύει η λογική

Ήλιο το νέο λέγανε τη νεαρά σελήνη
Που μυθική είχε ομορφιά
Μα ο κόσμοσ τέτοιον έρωτα να ανθίσει δεν αφήνει
Και όλοι να τουσ χωρίσουνε βαλθήκανε παιδιά

Πιάνουν τησ νύφησ τουσ γονιούσ και του γαμπρού του σόι
Τουσ βάλαν λόγια φθονερά για τουσ δυο εραστέσ
Ο ήλιοσ λέει δε θα ‘κανε για το αρχοντολόι
Για του σπιτιού η σελήνη τισ δουλειέσ

Μα ο θεόσ ο σπλαχνικόσ το άδικο δεν αφήνει
Και απάλλαξε τουσ νέουσ απ’τα ανθρώπινα δεσμά
Άστρο τον ήλιο έκανε φεγγάρι τη σελήνη
Θαρρώ πωσ είναι ακόμη εκεί ψηλά

Και συναντιούνται στα κλεφτά λίγο μετά τη δύση
Για ένα φιλί στα πεταχτά
Μα ο ήλιοσ βλέπεισ δεν μπορεί μόνη να την αφήσει
Και ολονυχτίσ φωτίζει την ξανθή τησ ομορφιά