Άρτσι

Μέσα μου ψύχος
Ο πόνος τοκετού γέννα του ξίφους
Αθήνα φωνές μέσα απ' τον τοίχο με εθίζουν'
Πάει καιρός που πήρα αγάπη και είναι επείγον

Λυγίζω δε μα χάνομαι μέσα στο πλήθος
Ο κόσμος γύρω στα μάτια τους διαβάζω μόνο μίσος
Τα μάτια μου δεν κλείνουν είμαι τρύπιος

Τόσο τρύπιος ποτέ δε συμβιβάστηκα με λίγο
Το κτήνος σε ένα κόσμο τόσο γκρίζο είναι
Είπα θα φύγω
Μόλις αποδεχθώ πως δεν κατάλαβες
Και εγώ μόνος μιλάω σε έναν τοίχο
Με λένε Νίκο
Και εφόσον είναι λίγοι που με ξέρουν'
Τόσα πολλά που 'χω αφήσει πίσω

Είναι χαράματα δε βλέπω να πατήσω και πετάω
Πορεία προς τον ήλιο είναι ο στίχος δε σβήνω
Ανοίγω τα μάτια μου στο βυθό βλέπω καρκίνο
Τα χέρια μου με πνίγουν μες στον ύπνο