Μπαλάντα οι αντίλογοι του Φραν Γκοντιέ

Σε πουπουλόστρωμα ένασ πάπαρδοσ θρεμμένοσ
Κοντά στη στιά που τριβολόαε κορωμένη
Καθόταν κι είχε στο πλευρό του ο ιερωμένοσ
Τη σιδωνία του την αφράτη ξαπλωμένη
Να σκρεμιδεύουν μέρα νύχτα μεθυσμένοι
Κι όλο να σμίγουν σ' αγκαλιάσματα τρελά
Κι οι δυο τουσ τσίτσιδοι έτσι είν' πιο βολικά
Να πωσ τουσ είδα και τουσ δυο από μια τρυπούλα
Και τότε σκέφτηκα στη θλίψη αν θεσ γιατρειά
Πρέπει άνετα να ζεισ και να τα χαίρεσαι ούλα

Κι ο φραν γκοντιέ ζούσε έτσι ζευγαρωμένοσ
Με τη λενιώ του και περνούσαν ζηλεμένη
Ζωή με σκόρδα και κρεμμύδια που ορισμένωσ
Απ' το φαϊ τουσ μόνο η βρόμα σου απομένει
Μα για όλα τα γαλατερά τουσ τσακισμένη
Δυάρα δε δίνω σασ το λέω παστρικά
Για πέστε αντί να γέρνουν κάτου απ' τη ροδιά
Κάλλιο δεν ήταν σε ζεστή μια καμαρούλα
Να 'χαν κρεβάτι με στρωσίδια μαλακά;
Πρέπει άνετα να ζεισ και να τα χαίρεσαι ούλα

Με κριθινίτσα ολοχρονίσ περνά ο καημένοσ
Και κρύο νερό το ίδιο κι εκείνη η βουλιασμένη
Σε τέτοια δίαιτα όμωσ εγώ περιορισμένοσ
Στιγμή δε μένω για ν' ακούω τη μαγεμένη
Λαλιά των πιο όμορφων πουλιών πόχει η οικουμένη
Κι αν παίζουν κάτουθε από την τριανταφυλλιά
Ο φραν γκοντιέ με τη λενιώ του τη γλυκιά
Αφού τσ' αρέσει εγώ δε δίνω δεκαρούλα
Μα όπωσ κι αν το 'χει γράψει η μοίρα σου σκαφτιά
Πρέπει άνετα να ζεισ και να τα χαίρεσαι ούλα

Πρίγκιπα σκέψου να βρεισ λύση λογικιά
Μα εγώ σαν ήμουν παιδί κάθε στιγμούλα
Άκουα να λένε το θυμάμαι αυτό καλά
Πρέπει άνετα να ζεισ και να τα χαίρεσαι ούλα