ลุงขี้เมา

อุทาหรณ์ของคนรุ่นเก่า
มีชายชราเป็นคนขี้เมา
งานการไม่ทำแกกินแต่เหล้า
กินตั้งแต่เช้า
ทุกวี่วัน

เหตุการณ์ผันแปรให้แบมือขอทาน
ร่อนเร่พเนจรแหล่งที่คนพลุกพล่าน
ร่างกายซูบโซ ผิวตัวดํากร้าน
ตัวสั่นสะท้าน
เพราะพิษสุราเรื้อรัง

เมื่อครั้งยังหนุ่ม
แกทนทํานาผู้เอาหลังสู้ฟ้า
ปลูกข้าวให้คนกิน
หนี้สินล้นตัวเพราะมัวแต่ทํานา
ไม่เคยเรียนรู้วิชา
ที่นาก็หลุดลอย

มาเป็นจับกังที่แบกหามวันยังคํ่า
เหน็ดเหนื่อยแทบตายได้แต่ค่าแรงตํ่าตํ่า
แกเป็นคนจนที่เสียเปรียบเป็นประจํา
กลํ้ากลืนความชอกชํ้า
ถ้าไม่ทําก็อดกิน

ในยามจะกินไม่เคยเต็มอิ่ม
ในยามจะนอนไม่เคยเต็มตื่น
หลับลงคราวใดฝันร้ายทุกคืน
สร้างความขมขื่น
จนจิตใจอ่อนแอ

ยามเจ็บไข้ร่างกายสั่นสะท้าน
เพราะต้องใช้แรงงานยิ่งกว่าใช้แรงวัว
คนเหมือนคนต้องทํางานเหมือนควาย
แต่หนี้สินยังมากมาย
เกิดเป็นควายดีกว่าคน

หมดสิ้นปัญญาของชาวนาบ้านนอก
ร่อนเร่เข้ามาเป็นจับกังในบางกอก
สูญสิ้นราคาเพราะแก่ชราหัวหงอก
หาทางออกสุดท้ายด้วยสุราเมรัย

กินเหล้าเข้าไปยิ่งเลวร้ายซํ้าเก่า
หาเงินมาได้ก็เอาไปกินเหล้า
มันกลุ้มก็ยิ่งกินยิ่งกินก็ยิ่งเมา
ร่างกายก็ปวดร้าว
โรคร้ายเข้าคุกคาม

เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ
ขี้เมานอนตายอยู่ที่ใต้สะพานลอย
เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ
ขี้เมานอนตายอยู่ที่ใต้สะพานลอย

เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ
ขี้เมานอนตายอยู่ที่ใต้สะพานลอย
เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ
ขี้เมานอนตายอยู่ที่ใต้สะพานลอย

เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ
ขี้เมานอนตายอยู่ที่ใต้สะพานลอย
เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ
ขี้เมานอนตายอยู่ที่ใต้สะพานลอย

เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ
ขี้เมานอนตายอยู่ที่ใต้สะพานลอย