แม่สาย

ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไร
อาทิตย์จะลับโลกไป
พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา
หมู่มวลวิหค
เหินลมอยู่กลางเวหา
จะหลับคืนสู่ชายคา
ชายป่าคือแหล่งพักพิง

แต่น้องนางไยไม่เห็นกลับมา
จากไปตั้งหลายปีกว่า
ท้องนาบ้านเราเหงาจัง
ลมหนาวพัดโบก
โยกเรือนจนคล้ายจะพัง
ผู้เฒ่าตายายลงนั่ง
เหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย

นกน้อยจากท้องนาราคาถูก
เธอเป็นลูกที่ถูกพ่อแม่ขายไป
กตัญญูบิดามารดาปานใด
แม่สายจากเมืองเชียงฮาย
ต้องไปสู่สังคมทราม

เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไปหมื่นพันที่เธอผ่านชาย
หัวใจเธอจึงเย็นชา
สังคมกระหน่ำซ้ำสองเธอต้องติดยา
ไม่คิดหวนคืนบ้านนา
ปรารถนาเพียงยาเมา

ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอก
เธอจึงจากเมืองบางกอก
หวังไปให้ทันเวลา
เอายาไปฝาก
เอาหมากเอาพลูเสื้อผ้า
แม่สายที่เธอจากมา
เหมือนวาจาว่าสายเกินไป

นกน้อยกลับมาแค่ทันพระสวด
ใครเล่าเจ็บปวดรวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ
สังคมเมืองไทยใครฟังเขาคงไม่เชื่อ
ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ
ให้กับชายที่อู้บ่จ้าง