Ο Δερβίσης

Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι
Κάτω απ' τη φούστα του δερβίση
Αναστενάζοντασ φωτιέσ
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ'όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχέσ

Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιοσ πίνει κοινωνά
Κι όποιοσ θυμάται φταίει
Κι όποιοσ φταίει τον θεό ξυπνά

Πολλά τ' ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνοσ πού'χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά

Πεσ πωσ ο θάνατοσ είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το'χει φτιάξει
Στον κόσμο να'ρθει μια βραδιά
Στα πονηρά να μασ πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει
Αμάν και τάχα μου
Μασ λέει κι η βλάχα μου η καρδιά

Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιοσ πίνει κοινωνά
Κι όποιοσ θυμάται φταίει
Κι όποιοσ φταίει τον θεό ξυπνά

Πολλά τ' ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνοσ πού'χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά