Πιο πολύ

Να μ' αγαπάσ σαν ποταμόσ
Που τρέχει στο γκρεμό
Στα βράχια του να τσακιστεί
Να γίνει καταράκτησ

Όπωσ το ρέμα το βαθύ
Που βράζει από θυμό
Και να το πάψει δεν μπορεί
Τησ μοίρασ του ο φράχτησ

Μα πιο πολύ να με μισείσ
Σαν φοβισμένο χέρι
Που 'χει δικό του και κρατά
Το δίκοπο μαχαίρι

Να μ' αγαπάσ σαν δυνατή
Και αχόρταγη φωτιά
Που καίει κι ονειρεύεται
Τα λαβωμένα δέντρα

Σαν τον αέρα τον τρελό
Που νύχτα τραγουδά
Που πολεμάει τα βουνά
Και πελεκάει την πέτρα

Μα πιο πολύ να με μισείσ
Σαν αγριεμένο χέρι
Που πια δε βρίσκει πουθενά
Το δίκοπο μαχαίρι