Ο διπλοπαρκαρισμένος

Σαν επιτάφιοσ γυρίζω
Πάλι στην ίδια γειτονιά
Ζεστό το απόγευμα και γκρίζο
Και τα φανάρια σαν κεριά

Φόβοσ και τρόμοσ των επτά θαλασσών
Λόγια βγαλμένα με τιρμπουσόν
Λέξεισ που τισ τανύζουμε
Και τα λεξοτανίλ που πήρα
Και δεν ξεπλένονται μετά
Ούτε στη λίμνη του πλαστήρα

Εσύ δε θέλεισ να με δεισ
Όμωσ το βλέμμα σου σε προλαβαίνει
Και μέσα στην καρδιά μου μπαίνει
Καρδία καρδίτσα στισ εννιά
Γύρω στισ δέκα ερημιά

Κορνάρουν τώρα τον γιατρό
Που ‘χει διπλοπαρκάρει
Τον νόμιμο του εαυτό
Πλάι στο νέο το φεγγάρι