ปล่อย
NARONGVIT TECHATANAWAT, PRACH PONGCHAI
เสียใจไปให้พอ
อย่าร้องก็ร้องไม่ต้องห้ามมัน
เพราะมันคงถึงวัน
ที่ต้องระบายความเจ็บในใจ
คงไม่มีใครเจ็บไปกับเรา
ถ้ามันเศร้าก็ทำไป
ไม่เห้นต้องแคร์ใคร
คนเสียใจอยู่ใช่ไหม
ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงไปก่อน
ปล่อยให้มันช้ำถึงที่สุด
สักวันน้ำตาที่มีก็คงไหลหยุดเอง
ร้องไปไม่ต้องอาย
ปล่อยให้น้ำตามันล้างหัวใจก่อน
ยิ่งเก็บยิ่งช้ำข้างในใจ
อย่ามองน้ำตาว่าเป็น
เครื่องหมายของคนอ่อนแอ
แม้ว่าจะทรมาน
คงไม่มีใครเจ็บไปกับเรา
ถ้ามันเศร้าก็ทำไป
ไม่เห็นต้องแคร์ใคร
คนเสียใจอยู่ใช่ไหม
ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงไปก่อน
ปล่อยให้มันช้ำถึงที่สุด
สักวันน้ำตาที่มีก็คงไหลหยุดเอง
ร้องไปไม่ต้องอาย
ปล่อยให้น้ำตามันล้างหัวใจก่อน
ยิ่งเก็บยิ่งช้ำข้างในใจ
อย่ามองน้ำตาว่าเป็น
เครื่องหมายของคนอ่อนแอ
แม้ว่าจะทรมาน
เท่าไร