นกเหงากับเงาไม้

เหมือนนกหลงถิ่นโบกบินมาโดยลำพัง
ฝ่าลมจนสุดกำลังปีกหางชักเริ่มอ่อนล้า
ฝ่าพายุฝนจนหนาวอุรา
เหน็ดเหนื่อยหนักหนาอยากหาร่มไม้พักกาย

เห็นใจนกเจ้าร่มเงาของฉันพอมี
ต้อนรับเจ้าอย่างยินดีเชิญยึดเป็นที่อาศัย
จะกันลมฝนจนพ้นปวงภัย
วอนเจ้าจากใจให้พักตรงนี้นานนาน

ขอบคุณที่มีน้ำใจ (อย่าคิดมากไป)
แต่ใจมีสิทธิ์ไหวหวั่น (กังวลเรื่องไร)
ขอเพียงจริงใจต่อกัน (ฉันกล้าสาบาน)
ถ้างั้นฉันขอพักพิง

ฟังคำรับปากชื่นใจฉันนักคนงาม
ที่ยอมเพราะเชื่อน้ำคำอย่าทำให้ปวดใจหญิง
จะถนอมไว้ไม่ยอมทอดทิ้ง
เชื่อใจว่าจริงใจขอพึ่งพิงเพียงเธอ

ขอบคุณที่มีน้ำใจ (อย่าคิดมากไป)
แต่ใจมีสิทธิ์ไหวหวั่น (กังวลเรื่องไร)
ขอเพียงจริงใจต่อกัน (ฉันกล้าสาบาน)
ถ้างั้นฉันขอพักพิง

ฟังคำรับปากชื่นใจฉันนักคนงาม
ที่ยอมเพราะเชื่อน้ำคำอย่าทำให้ปวดใจหญิง
จะถนอมไว้ไม่ยอมทอดทิ้ง
เชื่อใจว่าจริงใจขอพึ่งพิงเพียงเธอ