ฝนหนาวสาวครวญ
ยามย่างเข้าสู่เขตฤดูฝนพรำ
ตกกระหน่ำเสียจนพร่างพราว
ฝนก็พรมซ้ำลมก็หนาว
ยิ่งคิดสาวเปลี่ยวใจ
ยามเมื่อสายฝนพรำลงมา
ท้องฟ้าคงมัวและมืดไป
มองแล้วเรายิ่งเศร้าฤทัย
ยามหนาวไม่มีใครตระกอง
ครวญคร่ำพร่ำบ่น
ยามเมื่อฝนพร่างพราว
จิตยิ่งผ่าวคิดถึงคู่ครอง
ครั้นเมื่อเราเคล้าคู่อยู่สอง
ไม่คิดหม่นหมองเลย
ลมยิ่งหนาวสาวก็ยิ่งตรม
ขื่นขมระทมไร้คู่เชย
ครวญถึงคำที่ร่ำภิเปรย
เธอได้เคยรำพันจากใจ
ถึงแม้จะมีผ้าห่มกันหนาวร้าวราน
หรือจะต้านความหนาวข้างใน
ดังเหมือนมีเธอคู่ฤทัย
คงจะไม่มาอาวรณ์
ถึงแม้จะมีผ้าห่มกันหนาวร้าวราน
หรือจะต้านความหนาวข้างใน
ดังเหมือนมีเธอคู่ฤทัย
คงจะไม่มาอาวรณ์
ยามย่างเข้าสู่เขตฤดูฝนพรำ
ตกกระหน่ำเสียจนเปียกปอน
หนาวหัวใจได้แต่กอดหมอน
เฝ้าทอดถอนอุรา
คอยให้ฝนหายพรำคงนาน
สะท้านฤทัยไม่สร่างซา
ลมฝนเย็นกระเซ็นพัดมา
ใครหนอที่จะมาอุ่นไอ