Deprem

Uyandı şehir
Yürek dağladı kara haber
Şafak vakti titredi gökyüzünde bu yıldızlar
Topraklar inletti anne duası
Kırıldı umutlar, sel oldu gözyaşlar
Enkazın kötü kokusu şehrimi sardı
Bundan nasıl büyük bir acı var

Bir anda çöktü dünya yıkıldı masum evler
Kucakladı enkaz acının hüznüyle çığlıkları
Gözlerde hüzün yürekte yangın
Hava soğuk kimse üşümedi
Çığlık çığlık kıyamet ortasında

O gece büyüdü şehirdeki bütün çocuklar
Karanlıkla çevrili masumiyetin uykusuna dalan şehir
Çocukların mı kayıp? Yavruların mı kayıp?
Uyan, uyan, uyan

Kuşlar sustu yüreğimde hüzün serildi
Acılar dans etti gözyaşlarım sel oldu
Gecenin karanlığında yitip giden umutlar gibiyim inan (inan)
Kırılan kalplerde birer yara açtı

Enkazın altında kaybolan masum yüzler binler gitti
Acının kokusu tenimde (tenimde) kırgınlığımı hatırlat bana (bana)
Yüzün mü anılar dolu sokaklar acının ve sevginin izlerini taşıyan her şey var burda
Gel gör

Seni nasıl özledim
Gel gör (gör, gör)
Sizi nasıl özledim
Gel gör (gör, gör)

Yüreğim dayanmaz artık
Gel gör (gör, gör)
Bu yarayı beraber sardık
Gel gör (gör, gör)

(Seni nasıl özledim)
Gel gör (gör)
(Sizi nasıl özledim)
Gel gör (gör)

(Yüreğim dayanmaz artık)
Gel gör (gör)
(Bu yarayı beraber sardık)

(Arcey)