Loffaren

Eg har aldri noken gång
hatt lerkå sine vinger,
eg har aldri flydd.
Bara gått på grus og gras
og iblant ein drøm av støv
og stjerner sydd.

Ville bara væra loffar
ikkje mærr enn bara det
og ligna sommarbrisen,
konna plystra av og te.

Opp og ner har veien gått.
Snodd seg mellom tårer
og iblandt ein skratt.
Kall meg gjerna døgenikt.
Uansett, for livet
løfte eg min hatt.

Ville bara.....

Alt e mitt og ikkje mitt.
Alt e lån. Eingång blir alt
betalt igjen
Men den tid, den fjerne sorg.
Ennå e eg måne, sol
og stjerners venn.

Ville bara....