Söz Ver

Sanki kim benim umrumda
Sen dışında bütün dünya yansın

Beni öldürmen lazım, soğumuşken sancım
En başından bile bile sana dönmem lazım
Ellerini çek üzerimden, nefretine muhtacım
Her şeyimi aldın içinden bu küçük dünyamın
Umarım bu nefretle ölmem
Ona da benim gibi sarılacağına söz ver
Birkaç parçam kaldı kırılmayan
O yüzden bir gün yine gelip beni uçurumlardan bırakacağına söz ver

Sanki kim benim umrumda
Sen dışında bütün dünya yansın
Uyuttun bi de omzunda
Öldürdün beni uykumda, yandım
Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım
Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine Tanrım

Beni unutman lazım, kabuklarımı açma diye
Aynı yarayı deşme diye, bu yarayı kesip atmam için bana bi umut lazım
Bunu bilip de mutlu olma diye seni unutmam lazım
Rahat mı yaslandığın omuz?
Bir gün aklına gelirse eğer onun omzunda kokum
Ondan uzak dur
Onu da benim yerime koyup gelme
Benden uzak dur ya da gel inandır ve sonra tuzak kur
Umarım bu nefretle ölmem
Ona da benim gibi sarılacağına söz ver
Birkaç parçam kaldı kırılmayan
O yüzden bir gün yine gelip beni uçurumlardan bırakacağına söz ver

Sanki kim benim umrumda
Sen dışında bütün dünya yansın
Uyuttun bi de omzunda
Öldürdün beni uykumda, yandım
Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım
Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine Tanrım

Sanki kim benim umrumda
Sen dışında bütün dünya yansın
Uyuttun bi de omzunda
Öldürdün beni uykumda, yandım
Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım
Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine Tanrım