Ev Gibi

Yeniden gitmeni görsem, bu defa arkamı dönmem.

Basarım kalbimdeki tüm kırıklara.

Öyle bir gitmekti ki bu,

Sanki bir nispetti bu sokaktaki tüm ayrılıklara.

Sanki şehirden büyüktü yaram,

O an çökünce kaldırımlara.

Ölsem de gülümserdim,

İnan değerdi yanımdayken attığın adımlara.

Bu kadar uzaktan gülüşünü izleyemem ki

Yeniden bize biz diyemem

Tuhaf ama sarılırım elbet seni görsem

Ama nefretimi de gizleyemem

Beni nasıl ve kimde unuttuğunu bilemem

O yüzden hatırla ve sev yine diyemem

Her şeye rağmen

Yine de bir başkası kalbimi söker ama giremez

Uzaktan gören eve döndüm sanar

Neresinden dönsem zarar

Üzgünüm iyileşmedi açtığın yara

Yaşamadan öl ki yaşattığını bana; iyi ol

Bunun aksini kaldıramam

Yine ben mi bu kendini kandıran adam?

İyi bak bu yarattığın adama

Değdi mi gidip beni sattığın adama?

Seni bildim ev gibi, daha geri dönemem

Acıtır dikenlerin, sarılıp düzelemem

Beni koydun omzuna, kimi sevdin bilemem

Sana küskünüm gibi ama nefret edemem

Kaderime söyle ömrümün kalanını yanına bıraksın

Unuturum her şeyi yeter ki saçları gözümü kapatsın

Bir evimiz olsun kedi ve köpekler kapımıza yatsın

Güneşe gerek yok, gözlerinde doğup yine gözlerinde batsın

Sensiz geçen her gün daha uzun gibi bana bin seneden.

Ferhat’a Mecnun’a şaşıranlar bir de bizi bilse ne der?

Ters yön bile olsa kader demişim senin gittiğin yöne ben.

Gülüşümle gözümdeki yaşların toplamı sen eder.