Αν μιλούσανε τα σύννεφα

Ήτανε φθινόπωρο και τα φύλλα πέφτανε
Και ένα αγέρι φύσαγε κάπωσ δυνατό
Ήτανε φθινόπωρο και τα μαύρα σύννεφα
Χάιδευαν παράξενα το λυκαβηττό

Ήρθε και το σούρουπο και τα φώτα ανάψανε
Κι άδικα τα μάτια μου τον χαμό σου κλάψανε
Και το πάρκο έρημο κι η καρδιά μου άδεια
Ζω με την ανάμνηση πονεμένα βράδια

Αν μιλούσαν τα σύννεφα
Αν μιλούσαν κι οι δρόμοι
Θα σου λέγαν αγάπη μου
Πωσ σ' αγαπώ ακόμη

Δε με παρηγόρησε ο καιρόσ που πέρασε
Ούτε και το χείλι μου από τότε γέλασε
Σκέπασε ο πόνοσ μου κάθε ομορφιά
Ζω μεσ στο φθινόπωρο και στη συννεφιά

Αν μιλούσαν τα σύννεφα
Αν μιλούσαν κι οι δρόμοι
Θα σου λέγαν αγάπη μου
Πωσ σ' αγαπώ ακόμη