ฤดูฝน

ในวันที่ฝนพรำ
ใจฉันมันเปียกปอนด้วยน้ำตา
บางครั้งมันก็อยากให้ฝนโปรยลงมา
กลบรอยน้ำตาที่เอ่อ

ในวันที่ไร้เธอ
ตัวฉันยังเหม่อมองดูฟ้าไกล
มองฟ้าครามเปลี่ยนเป็นเมฆฝน
ที่มืดหม่น
และมีแต่ความเสียใจ

ฤดูกาล
จะผ่านไปเท่าไร
ก็ยังจำเรื่องราวทุกอย่าง
ฟ้าที่มอง
กลับเหลือแต่ความอ้างว้าง

ฝนซัดสาด
ให้มันเปียกปอนไปพร้อมน้ำตา
ในวันที่มองดูฟ้าคำราม
ในวันที่เธอไม่อยู่ดังเดิม

ก็ปล่อยให้ฝนซัดสาด
ความเหงามันเจ็บปวดร้าวเหลือเกิน
ให้ฉันได้อยู่กับฝนโปรยปราย
ในวันที่ฉันต้องอยู่คนเดียว

ในวันที่ฝนโปรย
เดินตากฝน
ออกไปให้ฝนพรำ
ใจเหม่อลอย
มันแตกสลายในอากาศ
เมื่อเดินผ่านทางที่เคย

ก็ยังคิดถึงเธอ
ความทรงจำมากมาย
ก็ต่อให้นานสักเท่าไร
ก็ยังคงลืมมันไม่ได้

ฤดูกาล
จะผ่านไปเท่าไร
ก็ยังจำเรื่องราวทุกอย่าง
ฟ้าที่มอง
กลับเหลือแต่ความปวดร้าว

ฝนซัดสาด
ให้มันเปียกปอนไปพร้อมน้ำตา
ในวันที่มองดูฟ้าคำราม
ในวันที่เธอไม่อยู่ดังเดิม

ก็ปล่อยให้ฝนซัดสาด
ความเหงามันเจ็บปวดร้าวเหลือเกิน
ให้ฉันได้อยู่กับฝนโปรยปราย
ในวันที่ฉันต้องอยู่คนเดียว

ก็อยู่กับฝนซัดสาด
ให้มันเปียกปอนไปพร้อมน้ำตา
ในวันที่มองดูฟ้าคำราม
ในวันที่เธอไม่อยู่ดังเดิม

ก็ปล่อยให้ฝนซัดสาด
ความเหงามันเจ็บปวดร้าวเหลือเกิน
ให้ฉันได้อยู่กับฝนโปรยปราย
ในวันที่ฉันต้องอยู่คนเดียว

ไม่เหลือใคร
ไม่เหมือนเดิม
เธอหายไป
ไม่มีเธออีกแล้ว