Τα Θλιβερά Μαντάτα

Τ' άκουσεσ αρετούσα μου
Τα θλιβερά μαντάτα
Ο κύρησ σου μ' εξόρισε
Εισ την ξενιτιά στη στράτα

Τέσσερεισ μέρεσ μοναχά
Μού δωκε ν' ανιμένω
Κι ύστερα να ξενιτευτώ
Πολύ μακριά να πηαίνω

Και πώσ θα σ' αποχωριστώ
Και πώσ θα σου μακρύνω
Και πώσ να ζήσω δίχωσ σου ιιι
Τον χώρισμόν εκείνο

Κατέχω το κι ο κύρησ σου
Γρήγορα σε παντρεύει
Ρηγόπουλο αφεντόπουλο
Σαν είσαι συ γυρεύει

Και δεν μπορείσ ν' αντθισταθείσ
Σα θέλουν οί γονείσ σου
Νικούν τηνε τη γνώμη σου
Κι αλλάσει η όρεξή σου

Μια χάρη αφέντρα σου ζητώ
Κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά 'κείνη ολόχαροσ
Τη ζήση μου τελειώνω

Ότα' θ' αρραβωνιστείσ
Να βαριαναστενάξεισ
Κι ότα' σα νύφη στολιστείσ
Σαν παντρεμένη αλλάξεισ

Ν' αναδακρυώσεισ καί να πεισ
'Ρωτόκριτε καημένε
'Τα σού 'ταζα λησμόνησα
Τα 'θέλεσ πια δέν έναι

Και κάθε μήνα μια φορά
Μέσα στην κάμερά σου
Λόγιαζ'ιντα 'παθα γιά σε
Να με πονεί η καρδιά σου

Και πιάσε και τη ζωγραφιά
Που 'βρεσ στ' αρμάρι μέσα
Και τα τραγούδια πού λεγα
Όπου πολύ σ' αρέσαν

Και διάβαζέ τα 'θώρειε τα
Κι αναθυμού κι εμένα
Πωσ μ' εξορίσανε για σε
Πολύ μακριά εισ τα ξένα

Κι ασ τάξω ο κακορίζικοσ
Πωσ δε σ' είδα ποτέ μου
Ένα κεράκι αφτούμενο
Εκράτου κι έσβησέ μου

Ασ τάξω πωσ επιάστηκα
Σε μιασ γυναίκασ τρίχα
Έσπασε η τρίχα κι έχασα
Εισ τον κόσμο ότι κι αν είχα

Λησμόνησε παντοτινά
Και διώξε κάθε ελπίδα
Και πε πωσ δεν με γνώρισεσ
Κι ουτέ και ‘γω πωσ σ' είδα

Όπου κι αν πάω κι αν βρεθώ
Κι ότι καιρό κι αν ζήσω
Τάζω σου άλλη να μη δώ
Μηδέ ν' ανατρανίσω

Κάλλια 'χω 'σε με θάνατο
Παρ' άλλη με ζωή μου
Γιά σένα εγεννήθηκε
Στον κόσμο το κορμί μου