Ο σταυρός
NIKOS GATSOS, MANOS HADJIDAKIS
Ήταν μεσημέρι στα ρολόγια τ' ουρανού
Ήτανε σκοτάδι στα μεσάνυχτα του νου
Τότε που σε πήραν κι ήρθα πρώτη να σε βρω
Καρφωμένο απάνω σ' ένα δέντρινο σταυρό
Γύρω σου ποτάμια, κυπαρίσσια και βουνά
Σου ‘δειχναν το δρόμο που δε βγάζει πουθενά
Ήμουνα για σένα και γυναίκα κι αδερφή
Πότε παναγιά σου πότε λύκαινα κρυφή
Μου ‘δινεσ μαχαίρι να μοιράσω το ψωμί
Χάρη δε ζητούσεσ δε ζητούσεσ πληρωμή
Τώρα είσαι ξένοσ τα πουλιά δε χαιρετάσ
Σ' άλλα περιβόλια φτερουγίζεισ και πετάσ
Γράφω τ' όνομά σου στ' ασημένιο το νερό
Τι να περιμένω πεσ μου τι να καρτερώ
Ξέρω πωσ αν ήταν και ξυπνούσεσ μιαν αυγή
Πάλι το σταυρό σου θα ‘χαν έτοιμο στη γη