Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ

Τίμιοσ κύριε τίμιοσ
Ο τελευταίοσ ίσωσ αλλά τίμιοσ
Τίμιοσ τίμιοσ
Ο τελευταίοσ ίσωσ αλλά τίμιοσ

Γυρίζω τισ σελίδεσ τησ ζωήσ και σταματώ
Σε μια φωτογραφία με κοιτάει τον κοιτώ
Με βλέμμα κουρασμένο σαν το θαμπό γυαλί
Ο άνθρωποσ εκείνοσ που έτρεχε πολύ

Γυρίζω τισ σελίδεσ και ξεβάφει το χαρτί
Στα μάτια μου σημάδια από παλιά γιορτή
Κι αν κρύψω ένα δάκρυ το ξέρω θα το δει
Ο άνθρωποσ εκείνοσ που έμεινε παιδί

Ο άνθρωποσ εκείνοσ ο δικόσ μου
Που έτρεχε το τίποτα να πιάσει
Στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικόσ μου
Τον μόνο φίλο μου
Τον λέγανε θανάση

Μεγάλωσε ο βέγγοσ μεγαλώσαμε κι εμείσ
Που τρέχαμε παρέα στην αρχή τησ διαδρομήσ
Με φόντο αναμνήσεισ περνάει η ζωή
Και ότι μασ θαμπώνει στο τέλοσ θα καεί
Στο τέλοσ θα καεί

Ο άνθρωποσ εκείνοσ ο δικόσ μου
Που έτρεχε το τίποτα να πιάσει
Στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικόσ μου
Τον μόνο φίλο μου
Τον λέγανε θανάση

Ο άνθρωποσ εκείνοσ ο δικόσ μου
Που έτρεχε το τίποτα να πιάσει

Ο άνθρωποσ εκείνοσ ο δικόσ μου
Που έτρεχε το τίποτα να πιάσει
Στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικόσ μου
Τον μόνο φίλο μου
Τον λέγανε θανάση

Μωρέ πά' να να φύγουμε που θα βγάλεισ τώρα εσύ το φίδι απ' την τρύπα
Κάποιοσ πρέπει να το βγάλει κύριε φώτη
Κάποιοσ πρέπει να το βγάλει γιατί διαφορετικά θα βγει το φίδι μόνο του και θα μασ φάει όλουσ