Με τη δική σου αγκαλιά

Με τη δική σου αγκαλιά
Με τα δικά σου τα φιλιά
Ξεχνάω τον καημό και το μαράζι
Ξεχνώ τον κόσμο τον κακό
Ξεχνάω αν έχω αφεντικό
Κι η φτώχια πάλι πια να με κουράζει

Μεσ στο σκοτάδι και την άβυσσο
Τελειώνει η ζωή μασ ίσωσ
Φτιάχνει η αγάπη τον παράδεισο
Την κόλαση το μίσοσ

Είναι η δική σου η καρδιά
Του παραδείσου τα κλειδιά
Τα μάτια σου του ουρανού τ’ αστέρια
Το γέλιο σου σαν ζωγραφιά
Διώχνει την κάθε συννεφιά
Και κάνει τουσ χειμώνεσ καλοκαίρια

Μεσ στο σκοτάδι και την άβυσσο
Τελειώνει η ζωή μασ ίσωσ
Φτιάχνει η αγάπη τον παράδεισο
Την κόλαση το μίσοσ