Intro (Apo Tous Yponomous)
Γεννήθηκα με τον ομφάλιο λώρο γύρω απ' το λαιμό μου μπλεγμένο
Και το χαίρομαι που ανασαίνω δεν παίρνω τίποτα για δεδομένο
Ζυγίζω μονάχα εξήντα κιλά μα όσο και να φάω δε χορταίνω
Γι' αυτό με λεν' πεινασμένο, ζω κάθε βράδυ λες κι αύριο πεθαίνω
Ρωτάν πού πήγε η ευφυία μου όταν τους λέω να πάρουν τα τρία μου
Πάντα δεν είχαμε μία το μόνο που μ' έσωζε ήταν τ' αρχίδια μου
Οι φίλοι μου γίναν γονείς, οι κόρες κι οι γιοι τους ξυπνάνε χαράματα
Ρωτάω αν αξίζει τον κόπο να πιστεύεις σε θαύματα μες στα χαλάσματα
Τ' αδέρφια μου γίνανε ράπερς και κάνανε τ' αδέρφια τους όλα περήφανα
Κοιμάμαι τις νύχτες μου ήρεμα, θα το κρατούσαν αν έφευγα σύντομα
Ζητάμε ευχές απ' το δράκο, το αύριο να μην έρθει δύσκολο
Με τον Σαντάμ και το Φίλιππο, Son Goku, Vegeta και Piccolo
Αν σταματήσω να παίζω το σπορ, θα κάτσω στον πάγκο να κάνω τον Κλοππ
Λοκάρω το στόχο σα να 'μαι ρομπότ, δε φεύγω απ' το στούντιο αν δε νιώσω ο goat
Κάθε χρονιά η χρονιά μας, το 'παν οι μάγισσες κι οι χαρτορίχτρες
Γι' αυτό ραπάρουν οι αλήτες, γιατί η πόλη βουλιάζει τις νύχτες
Αυτό είναι για όλα τ' αλάνια που ακούνε τρυπάνια και πίνουν ντουμάνια
Απ' τους υπονόμους μέχρι τα ουράνια
Κυνηγητά στην οθόνη μου, περιστέρια κοιτάν' το σαλόνι μου
Πριν φύγουνε απ' το μπαλκόνι μου για να πετάξουνε πάνω απ' την πόλη μου
Γυρνάν, κελαηδάνε τους στίχους, δε λένε ποτέ μυστικά μου σε τρίτους
Εγκλωβισμένος σε τέσσερεις τοίχους αν είχα φτερά θα πετούσα μαζί τους
Πάνω απ' τις γειτονιές, απ' τους ακάλυπτους κι απ' τις σκεπές
Απ' τα μπαρμπέρικα, τα προποτζίδικα, τους σινεμάδες και τις εκκλησιές
Έχει αντί για βοσκούς, δεν έχει χωράφια έχει εργατικές
Το πιο μεγάλο χωρίο στην Ελλάδα μ' ενάμιση εκατομμύριο ζωές
Ζούμε στη νύφη ίδιο παρόν και αβέβαιο μέλλον
Ευχαριστούμε το ραπ, το κάνει να φαίνεται τόσο ενδιαφέρον
Μαύρες σακούλες, μπουφάν με κουκούλες, κάτω απ' την ομπρέλα
Τα δικά μας παιδιά το γνωρίζουν καλά όταν βρέχει γαμιέται εδώ πέρα
Κάθε χρονιά η χρονιά μας, το 'παν οι μάγισσες κι οι χαρτορίχτρες
Γι' αυτό ραπάρουν οι αλήτες, γιατί η πόλη βουλιάζει τις νύχτες
Αυτό είναι για όλα τ' αλάνια που ακούνε τρυπάνια και πίνουν ντουμάνια
Απ' τους υπονόμους μέχρι τα ουράνια
Γεννήθηκα με τον ομφάλιο λώρο γύρω απ' το λαιμό μου μπλεγμένο
Και το χαίρομαι που ανασαίνω δεν παίρνω τίποτα για δεδομένο
Ζυγίζω μονάχα εξήντα κιλά μα όσο και να φάω δε χορταίνω
Γι' αυτό με λεν' πεινασμένο, ζω κάθε βράδυ λες κι αύριο πεθαίνω
Τγκ 20-22