Twijfel

Vanochtend schrok ik wakker de bel ging veel te vroeg
Er kwam een meisje aangelopen
Haar lichaam stond op breken en haar ogen waren moe
Ze zei ′Ik heb niets meer om te hopen

Ik zoek steeds naar die warmte en geborgenheid
Steeds maar die strijd om de eenzaamheid te weren
Die heeft me tot een mens gemaakt waar ik niet meer op lijk

In de vrieskou van de morgen sta ik zwijgend half verdoofd
Tergend langzaam ben ik van mijn zekerheid beroofd

Al jarenlang speel ik toneel
Op een derderangs niveau ooh en ik haat het zo
Dat ik jou zo met me liet spelen ik was gewoon één van de velen

In de vrieskou van de morgen sta ik sprakeloos en bang
En weet ik diep van binnen dat het zo niet langer kan

M'n ziel draagt diepe wonden en mijn hart verkrampt van ijn
En ik twijfel aan mijn leven ik kan geen vertrouwen aan je geven
En ik zou zo graag mezelf eens willen zijn

In de vrieskou van de morgen krijg ik onverwacht weer kleur
Er groeit een diep besef dat ik het zelf was voor die deur oh
Oh eh oh eh oh