Steeds Weer Breken
Steeds weer breken
Jij en ik, wij zitten samen
In het schip van uur en tijd,
Weten niet vanwaar we kwamen
Of waarheen de stroom ons leidt.
Maar ik weet: wij varen samen
Op een zee van eeuwigheid,
En dit weten houdt ons staande,
Zo raken we de weg niet kwijt
Steeds weer breken
Mijn zinnen, mijn woorden als glas.
Ik wist niet dat spreken,
Ik wist niet dat leven
Zo kwetsbaar was.
Ach, hoe vaak zit ik gevangen,
Woedt in mij die bange strijd
Tussen moeten en verlangen,
Tussen kracht en kwetsbaarheid
Maar er klinkt tegen de klippen op
Van wanhoop en verdriet
Altijd weer uit iemands lippen toch
Dat éne woord dat ene lied.
Steeds weer breken
Mijn zinnen, mijn woorden als glas.
Ik wist niet dat spreken,
Ik wist niet dat leven
Zo kwetsbaar was.
Kijk nou toch wat ben je prachtig
Helemaal volmaakt
Breekbaar en ook krachtig
Is het dat wat mij zo raakt?
Diep in jou is alle wijsheid
Die de mens ooit heeft vergaard,
En uit mijn ogen welt het water
Om je schoonheid die zich openbaart.
Steeds weer breken
Mijn zinnen, mijn woorden als glas.
Ik wist niet dat spreken,
Ik wist niet dat leven
Zo kwetsbaar was.