Φάλτσα Μενεξεδιά

Μενεξεδιά η τρέλα που φοράσ
Την ψώνισεσ μια νύχτα με πανσέληνο
Μενεξεδιά κι η τύχη που ζητάσ
Σαράντα χρόνια μόνοσ κι έρημοσ

Στη σαλονίκη και στα άλλα τα νησιά
Ψάχνεισ το γνήσιο και το ανέρωτο
Χτυπιέσαι στα υπόγεια καπηλειά
Και τραγουδάσ σε ήχο πλάγιο δεύτερο

Σαράντα χρόνια γίναν όλα πλαστικά
Μαστίχα έγινε το κρέασ σου
Σιρόπι τα ιδανικά
Κι αυτά τα λόγια τησ γριάσ μητέρασ σου

Ψαρεύεισ ψάρια στα βουνά
Ξιφομαχείσ στην άσφαλτο για το άδικο
Του φεγγαριού την πλάτη καβαλάσ
Λαθρεπιβάτησ σε τοπικό γκαζάδικο

Μενεξεδιά μενεξεδιά μενεξεδιά