Οι μόνιμες χάρες της αδυναμίας

Η νύχτα κρεμάστηκε γύρω απ'το φεγγάρι και γέμισε
Φωσ την κάμαρα και στο ντιβάνι ζωγραφιστό με ροζ
Τριαντάφυλλα υγρή σαν τη θάλασσα

Στον κτηνώδη εραστή τησ που σκίζει δαντέλεσ μπροστά του
Στεκόταν νικημένη η ελβίρα καθώσ σκεφτόταν τισ μόνιμεσ
Χάρεσ τησ αδυναμίασ

Κι όταν μια νύχτα και τούτοσ εδώ δα θ'αυτοκτονήσει
Μια νύχτα κρεμασμένη απ'το φεγγάρι πιτσιλώντασ αίματα
Στον τοίχο με μια σφαίρα κατουρώντασ δάκρυα
Και μη καταλαβαίνοντασ τη φοβερή εξουσία τησ ελβίρασ

Και πώσ γινόταν η αιχμάλωτοσ φρεγάτα ποτέ να μη βουλιάζει
Παρά να στέκει στον αφρό με άλλη σημαία
Με άλλο όνομα θαίσ λαίσ φρύνη μαγδαλινή
Και πάντα να κυριαρχεί στη θάλασσα στον έρωτα

Η ελβίρα πάντοτε θα σκέφτεται
Τισ μόνιμεσ χάρεσ τησ αδυναμίασ