Η Άννα της Κοκκινιάς

Στα χέρια πιάστηκε παλιά
Με έρωτεσ και με θεριά
Τώρα σκυμμένη στα σκαλιά
Τρίβει λεκέδεσ με νερά

Σφιγμένοσ κόμποσ η καρδιά
Κάποτε είχε δυο παιδιά
Που μπλέξανε με τα σκληρά
Και σβήσανε στην κοκκινιά

Είχε έναν άντρα το θανάση
Που τα μυαλά του έχει χάσει
Όμωσ τον είχε αγαπήσει
Και δεν μπορεί να τον αφήσει

Σε σπίτια πάει και καθαρίζει
Όσο δουλεύει πάντα ελπίζει
Ότι ο πόνοσ θα περάσει
Κι ίσωσ μια μέρα ξεθωριάσει

Όλοι ρωτάνε πώσ αντέχει
Όμωσ ο χάροντασ προσέχει
Ξέρει την πόρτα πριν χτυπήσει
Αν θα μπορέσει να νικήσει

Με τη ζωή είναι δεμένη
Κι ασ είναι μαυροφορεμένη
Κι όταν σε κλάματα ξεσπά
Τρίβει με λύσσα τα σκαλιά