Το Τραγούδι του Πανάρετου

Τον ουρανό στοχάζομαι και τσ' ομορφιέσ του κόσμου
Και σκοτεινό κι ολότυφλο μου φαίνεται το φώσ μου

Γιατί δεν είναι μπορετό κορμί να ξεχωρίσει
Από την ίδια του ψυχή και να μπορεί να ζήσει

Χωρίσ αέρα το πουλί χωρίσ νερό το ψάρι
Πώσ είναι τάχα δυνατό νά 'χουνε ζήσησ χάρη

Και ποιοσ μιάσ κόρησ όμορφησ φιλιά κι αγάπη χάνει
Κι απέ δεν έχει πεθυμιά πάραυτασ ν' αποθάνει

Συχνά πολύ αναστέναξα και με περίσσια ζάλη
Τούτα τα λόγια η γλώσσα μου τα πικραμένα ελάλει

Γιατί ποια ελπίδα με κρατεί ποιο θάρροσ σ' ποια κρίση
Και δεν αφήνει τη φωτιά του πόθου μου να σβήσει

Τον ουρανό τη θάλασσα τη γή και τον αέρα
Τα άστρα τον ήλιο το λαμπρό τη νύκτα την ημέρα

Παρακαλώ ν' αρματωθούν να 'ρθούν αντίδικά μου
Την ώρα π' άλλοσ θέλει 'μπει πόθοσ εισ την καρδιά μου