Loss (Apolia)

Απώλεια
Λέξη που πνίγει κάθε αναπνοή
Αέρας που μπλέκεται με σκόνη, νερό
Σε λίγο σε βυθίζει η λάσπη
Δεν έχει πρόσωπο
Είναι πιο δυνατή από την εικόνα σου αγαπημένε
Είναι πιο σκληρή από την θύμηση, την έλλειψη σου
Με ρίχνει σε διαδρόμους υγρούς, γκρίζους και σκοτεινούς
Kαι προχωρώ και προχωρώ
Βαδίζω έχοντας φως στο νου, μα τα μάτια δεν βλέπουν
Όπου κι αν αγγίξω κρύα υγρή λάσπη λερώνει τα χέρια μου
Και το μόνο που ξέρω
Eίναι να προχωρώ ευθεία
Και κάπου εκεί στο έρεβος με βλέπω, με νιώθω
Mου δίνω κουράγιο και αναπολώ τις χαμένες χάρες και χαρές μου
Αλλά αυτή η μάγισσα απώλεια μου ταράζει την γαλήνη
Φωνάζει, ουρλιάζει, ψιθυρίζει στο κεφάλι μου όταν εγώ τις λέω
«θα περάσει , είμαι κοντά»
Με ρίχνει στο πάτωμα κ με αφήνει ήσυχη
Mόνο όταν πιω το γλυκό όπιο του ύπνου
Και πάλι εκεί έρχεσαι κ με βρίσκεις καλέ μου
Kαι είσαι τόσο καθαρός μπροστά μου
Η μορφή σου, τα βλέμμα σου, η φωνή σου
Ξυπνάω κι εύχομαι να έχει κυλήσει ο χρόνος... μα ούτε αυτός
Σαν να έχω γυρίσει από το νησί της Κίρκης
Σαν να πρέπει & πάλι να θυμηθώ
Ότι είμαι εδώ, εσύ είσαι εκεί
Kι αυτή η καταραμένη μάγισσα μου χτύπησε την πόρτα
Ό,τι είναι να βγει θα βγει και όλα είναι δρόμος μου το είχες πει
Aλλά αυτή η σφαίρα σέρνει το πόδι μου και δεν με αφήνει να τρέξω , να σωθώ
Στροβιλίζει γύρω μου & εντός μου αφήνοντάς με παράλυτη & δέσμια του εδώ
Kι όσο κι αν βαδίσω δεν προχωρώ... δεν προχωρώ

Ιδέα είναι κι είναι όλα παιχνίδια του μυαλού αλλά η Απώλεια παίζει το πιο φοβερό παιχνίδι