Erhode Vradia

Λέω σε ξέχασα και πια δε σε θυμάμαι
Κι ότι για μένα είσαι πια μηδενικό
Μα κάτι νύχτεσ απ' το κλάμα δεν κοιμάμαι
Γιατί στη σκέψη μου γυρνάσ σαν ξωτικό

Έρχονται βράδια
Βαριά ρημάδια
Μεσ στη ζωή μου
Και κάνουν μάγια
Που με πληγώνουν
Και με ματώνουν
Όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά

Λέω πωσ χάθηκεσ και γίνηκεσ αγέρασ
Κι έμεινεσ μόνο μια ανάμνηση κακιά
Μα όταν χάνεται το φέγγοσ τησ ημέρασ
Ο εφιάλτησ σου ξανά με κυνηγά

Έρχονται βράδια
Βαριά ρημάδια
Μεσ στη ζωή μου
Και κάνουν μάγια
Που με πληγώνουν
Και με πληγώνουν
Όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά

Έρχοται βράδια
Βαριά ρημάδια
Μεσ στη ζωή μου
Και κάνουν μάγια
Που με πληγώνουν
Και με ματώνουν
Όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά
Όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά