Later Met Je Beste Zelf

En dan zie je iemand die je zou willen kennen
Purperen haar op gouden huid
En alles levendig dat in de ogen danst
Permanent beschenen door [?]-types
Ze resoneren, achteloos
Met één arm prik ik door de zeepbel die mijn lichaam omrand
En ik maar denken dat het simpel was
Je kan er eeuwig blijven zitten
Je kan er eeuwig blijven zitten
Je kan er eeuwig...

Maar dan zie je nooit hoe soms de ochtend aan komt rollen
Als een overmoedige golf op een felgele zee
Trek me mee de velden door
Snuif het hooi je neusvleugels in
Laat het water je zwarte gaten voelen
Krab mijn vlees weg
Ruik me in je handen
Vul de glazen tot de rand
Je hoeft niet te kloppen voor je binnenkomt
Stop met kloppen voor je binnenkomt

Ik blaas mezelf op uit angst
Maar achter de façade leg ik m'n huid af
Schrob de bruine randen van m'n nagels schoon
En ik kam mijn haar
Ik kam zacht mijn haar
Verdeel wat voeten evenredig
Jaag de dood de straten in
Haastig, maar met vaste hand
Alleen nog maar leeg loop ik voor jou
Tot alle lucht een deken is
Voel maar: Het prikt niet
Het is zacht en zonder zelfhaat