Włóczykij

Przechodziłem w życiu różne etapy
Szukając siebie a przecież mamy siebie w środku
Jestem tam gdzie mikrofon i statyw
Życiowa parabola znów zaczynam od początku

Moja dusza to włóczykij samotny się dobrze czuję
Choć sam się nie znam i często nie rozumiem
Wciąż kusi mnie co złe wąż prowadzi swoją grę
Jestem dzieckiem we mgle czarną owcą w tłumie
Nie umiem układać płytek ale umiem nagrać płytę
W CV napiszę że jestem w sumie spoko typem
Umiem lecieć se z bitem poskładać rymy z liter
Padać przy obaleniu badać co w nas ukryte
Lubię sport i muzykę raczej nie czytam książek
Chyba że liczy się Andersen i „Mały Książę"
Do czego dążę by duszy nie spieniężyć
Jak chcesz to wrzuć pieniążek napisałem wierszyk

Idę z ziomkiem dosyć ciętym w mowie
Powoli po Rzeszowie a gdzie dojdziemy kto wie
Pętla do pętli rymów mętlik w głowie
Słowo po słowie z drugim dnem jak posłowie
Zbyt lubię postoje postoję se na scenie
Idę po swoje to moje przeznaczenie
Jak Róża ta jedyna co ma dumę i parawan
I nie byłaby sobą jakby przestała udawać
Ciekawe co u niej
Są fakty których żałuję są akty których nie czuję
Jakbym to nie był ja rozumiesz
Dlaczego w tak młodym wieku decydujemy o życiu
Ale niczego nie zmienię zaszywając się w ukryciu
Myślałem kiedyś że chciałbym nigdy nie istnieć
Nie dostąpić życia o zbawienie
W zamian co przykre nigdy nie doświadczyć
Dziś wiem że to dziecinne
Choć nie mamy zbyt wolnej woli
I to jest dziwne

Przechodziłem w życiu różne etapy
Szukając siebie a przecież mamy siebie w środku
Jestem tam gdzie mikrofon i statyw
Życiowa parabola znów zaczynam od początku