Ο ποιητής

Δεν είσαι συ το αίμα τησ φωτιάσ
Εσύ π' ανοίγεισ την πληγή με το μαχαίρι την αυγή

Ο ποιητήσ είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών
Κι έχει τη μνήμη των νεκρών

Μιλάει τη γλώσσα του θεού με τη φωνή του κεραυνού
Μιλάει τη γλώσσα του θεού κι έχει τα μάτια του παντού

Δεν είσαι εσύ αυτόσ που με κρατά με δυο μαχαίρια σταυρωτά
Κι έχει στουσ ώμουσ του πουλιά

Ο ποιητήσ φοράει τον ήλιο στα μαλλιά
Κι ανήκει χώρια καθενόσ θάλασσα είναι κι ουρανόσ