Τ’ αγιόκλημα

Νά ‘μουν τ’ αγιόκλημα που απ’ την αυλή σου
Ψηλά 'σ τον τοίχο σου σκαλώνει ανθεί
Που με τη δρόσο σου με την πνοή σου
Πάντα δροσίζεται και πάντα ζει

Στο παραθύρι σου να 'ρθω να στήσω
Κλωνάρια πράσινα για ν’ ακουμπάσ
Στρώμα προσκέφαλο να σου χαρίσω
Να γέρνεισ ήσυχα να μ’ αγαπάσ

Ν’ ανακατώνουνται να γίνουντ’ ένα
Να κουβεντιάζουνε αδελφικά
Τα λουλουδάκια μου τα μυρωμένα
Με τα μαλλάκια σου τα καστανά

Να λούζω αδιάκοπα τα όνειρά σου
Με των ανθών μου τη μυρουδιά
Κι εσύ τουσ κλώνουσ μου με τη δροσιά σου
Εγώ δουλεύτρα σου κι εσύ κυρά

Και 'σ το καλότυχο παράθυρό σου
Όποιοσ το ταίρι μασ τύχη να ιδεί
Να λέγει εμένανε δεντρί δικό σου
‘δικό μου λούλουδο εσέ να ειπή

Χωρίσ εσένανε να μην ανθίζω
Χωρίσ εμένανε να μη γελάσ
Την ευτυχία μου να σου χαρίζω
Την εμμορφάδα σου να μου σκορπάσ