Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν πανσέληνοσ
Από παντού γιά τό μικρό τό πόδι σού μέσ στ’αχανή
Σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μέσ από φεγγαρά περάσματα καί κρυφέσ τήσ θάλασσασ στοέσ
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνεσ πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώσ χαιδεύεισ πώσ φιλάσ
Πώσ λέσ ψιθυριστά τό τί καί τό έ
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείσ τό φωσ κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίσ κληματίδεσ
Τά δετά τριαντάφυλλα καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ ο αέρασ πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει

Τόσο η νύχτα τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μέσ στούσ τέσσερισ τοίχουσ τό ταβάνι τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίσ μ’ακούσ
Είναι νωρίσ ακόμη μέσ στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου