Despinis Valentain

Σ' ένα δρόμο στενό
Σ' έναν γκρι ουρανό
Ξαφνικά παγιδεύτηκα

Μπήκα εδώ δεσποινίσ
Κι από τότε κανείσ
Ούτε αυτόσ που παντρεύτηκα

Δυο ζευγάρια κλειδιά
Και μετά τα παιδιά
Μεγαλώσαν και φύγανε

Κι η δικιά σου η ζωή
Να ρωτάει το πρωί
Τόσα χρόνια που πήγανε

Δεσποινίσ βαλεντάιν
Μοναξιά κουζίνα κι ανία
Κι η ζωή να περνάει

Σ' ένα σπίτι αδειανό
Μ' έναν άντρα ξένο
Και πια χαμένο κάθε αληθινό

Γύρεψα κι εγώ μια θάλασσα
Πριν φανεί το δειλινό

Στισ εννιά και μισή
Μια σταγόνα κρασί
Για τη μέρα που βράδιασε

Και το μόνο κοινό
Βραδινό φαγητό
Στην αγάπη που άδειασε

Σ' αγαπάω μου λεσ
Μα κι οι λέξεισ δειλέσ
Την αλήθεια σκεπάζουνε

Και για λόγουσ τιμήσ
Παριστάνουμε εμείσ
Πωσ ακόμα ταιριάζουμε

Με τον τοίχο μιλώ
Κι ασ μου βγουν σε καλό
Όσα είπαν τα χείλη μου

Επιτέλουσ κι εγώ
Σ' ένα χτεσ μακρινό
Να κουνάω το μαντίλι μου

Και χαλάλι παιδιά
Που φοβάται η καρδιά
Το μυαλό κι η ρυτίδα μου

Κι η παλιά μου φωνή
Να γελάει ζωντανή
Και να λέει στην ελπίδα μου

Γύρεψα κι εγώ μια θάλασσα
Πριν φανεί το δειλινό