Άννα

Όλο μιλάω για γραμμέσ επίπεδα και πέτρεσ
Για να μην τύχει και προσέξεισ
Πόσο διστάζω να σε αγγίξω
Σαν τον κατάδικο που στέκει μεσ στη νύχτα
Διστάζοντασ να βάλει το απολυτήριο στη τσέπη
Γιατί το ξέρει
Πωσ τόσο φωσ δε θα το αντέξει

Είχα πάντα έτοιμο
Ένα μικρό μπουκάλι που 'ριχνα στη θάλασσα
Βόρειο πλάτοσ αλλάζει κάθε μέρα
Μεσημβρινόσ αλλάξει κάθε νύχτα
Στίγμα οι χειροπέδεσ μου
Δεν το 'ριξα ποτέ
Φαίνεται πωσ πάντοτε υπήρχε
Όσο υπάρχεισ
Ταξιδεύω
Θα σε βρω
Όπου πατάσ
Πέφτουν πράσινα φύλλα

Ίσωσ και να 'ναι πρόφαση
Όπωσ προφασίζουμε τα φύλλα
Κι έχω κατά νου μου το νερό
Όπωσ μιλάω για γεράνια
Και βλέπω εκεί που αγγίξανε
Τα χείλη σου το φωσ

Τισ νύχτεσ σκάβαμε κρυφά
Μια υπόγεια σήραγγα
Μ'ένα σουγιά μ' ένα πιρούνι με τα νύχια
Σκάβαμε τισ πέτρεσ
Ξέροντασ πωσ θα φτάσουμε το πολύ ωσ τη θάλασσα
Κι όμωσ μασ ήταν ανάγκη
Να βλέπουμε τα χέρια μασ να ζούνε
Μου ήτανε ανάγκη
Να βλέπω πωσ κοντεύω πόντο πόντο
Να σε φτάσω