Bir Avuç Tende Ayıp

Beni huzurumdan alıkoyan ciğersiz insanoğlu
Beni gündüzümden eden karanlıktır insanoğlu
Adımın insan olmasından korkan aciz insanoğlu
Yine gelsin insanoğlu aynıyız biz insan olduk

Eskiden hiç böyle değildim sürekli gülerdim
Gülüşüm güzeldi huzuru bilirdim
Elbet ruhumu serin tutan birçok hayat gezdim
Kim vurduya gitti bir çoğundan ayak kestim
Umudu ararken kaçıncı tuzak sayamadım
Akşam üstü sancılarından bi' suçlu aramadım
Bi' canın sağ olsuna kaç pencere araladım
Fakat elimle koyduğum şu vefayı bir bulamadım

Adıyla huzur bulduğun adınla alay eder ve
Günlerin seraba aşikar bi' tutum sergilerse
Dönüp derse, git bir daha gelme
Gel bir daha gitme boşuna ömrünü kirletme

Ne yazık ki birçok insan bilmiyor ağlamayı
Gözlerinden akan yaş değil bir
Avuç tende ayıp
Bir acın varsa kayır, bir umut saklamayıp
Dünyanızı alt üst eden insanları yağmalayın

Fazla unutkanım, hayata tepki olarak aptalım
Yaşarken ölmüş olduğumdan adımı saklarım
Zamanı tek bi' bütün gördüm öyle anladım
Yıllara bölmedim, bölersem içim yaşlanır

Sen her şey olabilirsin amma benim kadarsın
Bir hiçten ibaretiz yokluk bizi anlatır
Gün olur yüzüne güneşten bir alev patlatırım
Gün olur karanlığıma sağını solunu kaplatırım
Zamanla tükeneceksin
Geçen zamana üzüleceksin
En nihayetinde her şey yine düzelecektir
Ah öyle bi' şey yok, geçip gidenleri duy
Sana bi' elveda kadar uzaktalar bilirsin

Sar hadi ellerinde bandaj
Hangi duvarı yumrukladın hangi derde markaj
Elden ayaktan düşen nedense gelir bana
Zamanında yazdıklarım hep sonradan öğüt sana

Ne yazık ki birçok insan bilmiyor ağlamayı
Gözlerinden akan yaş değil bir
Avuç tende ayıp
Bir acın varsa kayır, bir umut saklamayıp
Dünyanızı alt üst eden insanları yağmalayın